സ്വായംഭുവോ മനുരഥോ ജനസര്ഗശീലോ
ദൃഷ്ട്വാ മഹീമസമയേ സലിലേ നിമഗ്നാമ് ।
സ്രഷ്ടാരമാപ ശരണം ഭവദംഘ്രിസേവാ-
തുഷ്ടാശയം മുനിജനൈഃ സഹ സത്യലോകേ ॥1॥
കഷ്ടം പ്രജാഃ സൃജതി മയ്യവനിര്നിമഗ്നാ
സ്ഥാനം സരോജഭവ കല്പയ തത് പ്രജാനാമ് ।
ഇത്യേവമേഷ കഥിതോ മനുനാ സ്വയംഭൂഃ –
രംഭോരുഹാക്ഷ തവ പാദയുഗം വ്യചിംതീത് ॥ 2 ॥
ഹാ ഹാ വിഭോ ജലമഹം ന്യപിബം പുരസ്താ-
ദദ്യാപി മജ്ജതി മഹീ കിമഹം കരോമി ।
ഇത്ഥം ത്വദംഘ്രിയുഗലം ശരണം യതോഽസ്യ
നാസാപുടാത് സമഭവഃ ശിശുകോലരൂപീ ।3॥
അംഗുഷ്ഠമാത്രവപുരുത്പതിതഃ പുരസ്താത്
ഭോയോഽഥ കുംഭിസദൃശഃ സമജൃംഭഥാസ്ത്വമ് ।
അഭ്രേ തഥാവിധമുദീക്ഷ്യ ഭവംതമുച്ചൈ –
ര്വിസ്മേരതാം വിധിരഗാത് സഹ സൂനുഭിഃ സ്വൈഃ ॥4॥
കോഽസാവചിംത്യമഹിമാ കിടിരുത്ഥിതോ മേ
നാസാപുടാത് കിമു ഭവേദജിതസ്യ മായാ ।
ഇത്ഥം വിചിംതയതി ധാതരി ശൈലമാത്രഃ
സദ്യോ ഭവന് കില ജഗര്ജിഥ ഘോരഘോരമ് ॥5॥
തം തേ നിനാദമുപകര്ണ്യ ജനസ്തപഃസ്ഥാഃ
സത്യസ്ഥിതാശ്ച മുനയോ നുനുവുര്ഭവംതമ് ।
തത്സ്തോത്രഹര്ഷുലമനാഃ പരിണദ്യ ഭൂയ-
സ്തോയാശയം വിപുലമൂര്തിരവാതരസ്ത്വമ് ॥6॥
ഊര്ധ്വപ്രസാരിപരിധൂമ്രവിധൂതരോമാ
പ്രോത്ക്ഷിപ്തവാലധിരവാങ്മുഖഘോരഘോണഃ ।
തൂര്ണപ്രദീര്ണജലദഃ പരിഘൂര്ണദക്ഷ്ണാ
സ്തോതൃന് മുനീന് ശിശിരയന്നവതേരിഥ ത്വമ് ॥7॥
അംതര്ജലം തദനുസംകുലനക്രചക്രം
ഭ്രാമ്യത്തിമിംഗിലകുലം കലുഷോര്മിമാലമ് ।
ആവിശ്യ ഭീഷണരവേണ രസാതലസ്ഥാ –
നാകംപയന് വസുമതീമഗവേഷയസ്ത്വമ് ॥8॥
ദൃഷ്ട്വാഽഥ ദൈത്യഹതകേന രസാതലാംതേ
സംവേശിതാം ഝടിതി കൂടകിടിര്വിഭോ ത്വമ് ।
ആപാതുകാനവിഗണയ്യ സുരാരിഖേടാന്
ദംഷ്ട്രാംകുരേണ വസുധാമദധാഃ സലീലമ് ॥9॥
അഭ്യുദ്ധരന്നഥ ധരാം ദശനാഗ്രലഗ്ന
മുസ്താംകുരാംകിത ഇവാധികപീവരാത്മാ ।
ഉദ്ധൂതഘോരസലിലാജ്ജലധേരുദംചന്
ക്രീഡാവരാഹവപുരീശ്വര പാഹി രോഗാത് ॥10॥