ഉത്താനപാദനൃപതേര്മനുനംദനസ്യ
ജായാ ബഭൂവ സുരുചിര്നിതരാമഭീഷ്ടാ ।
അന്യാ സുനീതിരിതി ഭര്തുരനാദൃതാ സാ
ത്വാമേവ നിത്യമഗതിഃ ശരണം ഗതാഽഭൂത് ॥1॥
അംകേ പിതുഃ സുരുചിപുത്രകമുത്തമം തം
ദൃഷ്ട്വാ ധ്രുവഃ കില സുനീതിസുതോഽധിരോക്ഷ്യന് ।
ആചിക്ഷിപേ കില ശിശുഃ സുതരാം സുരുച്യാ
ദുസ്സംത്യജാ ഖലു ഭവദ്വിമുഖൈരസൂയാ ॥2॥
ത്വന്മോഹിതേ പിതരി പശ്യതി ദാരവശ്യേ
ദൂരം ദുരുക്തിനിഹതഃ സ ഗതോ നിജാംബാമ് ।
സാഽപി സ്വകര്മഗതിസംതരണായ പുംസാം
ത്വത്പാദമേവ ശരണം ശിശവേ ശശംസ ॥3॥
ആകര്ണ്യ സോഽപി ഭവദര്ചനനിശ്ചിതാത്മാ
മാനീ നിരേത്യ നഗരാത് കില പംചവര്ഷഃ ।
സംദൃഷ്ടനാരദനിവേദിതമംത്രമാര്ഗ-
സ്ത്വാമാരരാധ തപസാ മധുകാനനാംതേ ॥4॥
താതേ വിഷണ്ണഹൃദയേ നഗരീം ഗതേന
ശ്രീനാരദേന പരിസാംത്വിതചിത്തവൃത്തൌ ।
ബാലസ്ത്വദര്പിതമനാഃ ക്രമവര്ധിതേന
നിന്യേ കഠോരതപസാ കില പംചമാസാന് ॥5॥
താവത്തപോബലനിരുച്ഛ്-വസിതേ ദിഗംതേ
ദേവാര്ഥിതസ്ത്വമുദയത്കരുണാര്ദ്രചേതാഃ ।
ത്വദ്രൂപചിദ്രസനിലീനമതേഃ പുരസ്താ-
ദാവിര്ബഭൂവിഥ വിഭോ ഗരുഡാധിരൂഢഃ ॥6॥
ത്വദ്ദര്ശനപ്രമദഭാരതരംഗിതം തം
ദൃഗ്ഭ്യാം നിമഗ്നമിവ രൂപരസായനേ തേ ।
തുഷ്ടൂഷമാണമവഗമ്യ കപോലദേശേ
സംസ്പൃഷ്ടവാനസി ദരേണ തഥാഽഽദരേണ ॥7॥
താവദ്വിബോധവിമലം പ്രണുവംതമേന-
മാഭാഷഥാസ്ത്വമവഗമ്യ തദീയഭാവമ് ।
രാജ്യം ചിരം സമനുഭൂയ ഭജസ്വ ഭൂയഃ
സര്വോത്തരം ധ്രുവ പദം വിനിവൃത്തിഹീനമ് ॥8॥
ഇത്യൂചിഷി ത്വയി ഗതേ നൃപനംദനോഽസാ-
വാനംദിതാഖിലജനോ നഗരീമുപേതഃ ।
രേമേ ചിരം ഭവദനുഗ്രഹപൂര്ണകാമ-
സ്താതേ ഗതേ ച വനമാദൃതരാജ്യഭാരഃ ॥9॥
യക്ഷേണ ദേവ നിഹതേ പുനരുത്തമേഽസ്മിന്
യക്ഷൈഃ സ യുദ്ധനിരതോ വിരതോ മനൂക്ത്യാ ।
ശാംത്യാ പ്രസന്നഹൃദയാദ്ധനദാദുപേതാ-
ത്ത്വദ്ഭക്തിമേവ സുദൃഢാമവൃണോന്മഹാത്മാ ॥10॥
അംതേ ഭവത്പുരുഷനീതവിമാനയാതോ
മാത്രാ സമം ധ്രുവപദേ മുദിതോഽയമാസ്തേ ।
ഏവം സ്വഭൃത്യജനപാലനലോലധീസ്ത്വം
വാതാലയാധിപ നിരുംധി മമാമയൌഘാന് ॥11॥