വൈവസ്വതാഖ്യമനുപുത്രനഭാഗജാത-
നാഭാഗനാമകനരേംദ്രസുതോഽംബരീഷഃ ।
സപ്താര്ണവാവൃതമഹീദയിതോഽപി രേമേ
ത്വത്സംഗിഷു ത്വയി ച മഗ്നമനാസ്സദൈവ ॥1॥
ത്വത്പ്രീതയേ സകലമേവ വിതന്വതോഽസ്യ
ഭക്ത്യൈവ ദേവ നചിരാദഭൃഥാഃ പ്രസാദമ് ।
യേനാസ്യ യാചനമൃതേഽപ്യഭിരക്ഷണാര്ഥം
ചക്രം ഭവാന് പ്രവിതതാര സഹസ്രധാരമ് ॥2॥
സ ദ്വാദശീവ്രതമഥോ ഭവദര്ചനാര്ഥം
വര്ഷം ദധൌ മധുവനേ യമുനോപകംഠേ ।
പത്ന്യാ സമം സുമനസാ മഹതീം വിതന്വന്
പൂജാം ദ്വിജേഷു വിസൃജന് പശുഷഷ്ടികോടിമ് ॥3॥
തത്രാഥ പാരണദിനേ ഭവദര്ചനാംതേ
ദുര്വാസസാഽസ്യ മുനിനാ ഭവനം പ്രപേദേ ।
ഭോക്തും വൃതശ്ചസ നൃപേണ പരാര്തിശീലോ
മംദം ജഗാമ യമുനാം നിയമാന്വിധാസ്യന് ॥4॥
രാജ്ഞാഽഥ പാരണമുഹൂര്തസമാപ്തിഖേദാ-
ദ്വാരൈവ പാരണമകാരി ഭവത്പരേണ ।
പ്രാപ്തോ മുനിസ്തദഥ ദിവ്യദൃശാ വിജാനന്
ക്ഷിപ്യന് ക്രുധോദ്ധൃതജടോ വിതതാന കൃത്യാമ് ॥5॥
കൃത്യാം ച താമസിധരാം ഭുവനം ദഹംതീ-
മഗ്രേഽഭിവീക്ഷ്യനൃപതിര്ന പദാച്ചകംപേ ।
ത്വദ്ഭക്തബാധമഭിവീക്ഷ്യ സുദര്ശനം തേ
കൃത്യാനലം ശലഭയന് മുനിമന്വധാവീത് ॥6॥
ധാവന്നശേഷഭുവനേഷു ഭിയാ സ പശ്യന്
വിശ്വത്ര ചക്രമപി തേ ഗതവാന് വിരിംചമ് ।
കഃ കാലചക്രമതിലംഘയതീത്യപാസ്തഃ
ശര്വം യയൌ സ ച ഭവംതമവംദതൈവ ॥7॥
ഭൂയോ ഭവന്നിലയമേത്യ മുനിം നമംതം
പ്രോചേ ഭവാനഹമൃഷേ നനു ഭക്തദാസഃ ।
ജ്ഞാനം തപശ്ച വിനയാന്വിതമേവ മാന്യം
യാഹ്യംബരീഷപദമേവ ഭജേതി ഭൂമന് ॥8॥
താവത്സമേത്യ മുനിനാ സ ഗൃഹീതപാദോ
രാജാഽപസൃത്യ ഭവദസ്ത്രമസാവനൌഷീത് ।
ചക്രേ ഗതേ മുനിരദാദഖിലാശിഷോഽസ്മൈ
ത്വദ്ഭക്തിമാഗസി കൃതേഽപി കൃപാം ച ശംസന് ॥9॥
രാജാ പ്രതീക്ഷ്യ മുനിമേകസമാമനാശ്വാന്
സംഭോജ്യ സാധു തമൃഷിം വിസൃജന് പ്രസന്നമ് ।
ഭുക്ത്വാ സ്വയം ത്വയി തതോഽപി ദൃഢം രതോഽഭൂ-
ത്സായുജ്യമാപ ച സ മാം പവനേശ പായാഃ ॥10॥