അയി ദേവ പുരാ കില ത്വയി സ്വയമുത്താനശയേ സ്തനംധയേ ।
പരിജൃംഭണതോ വ്യപാവൃതേ വദനേ വിശ്വമചഷ്ട വല്ലവീ ॥1॥
പുനരപ്യഥ ബാലകൈഃ സമം ത്വയി ലീലാനിരതേ ജഗത്പതേ ।
ഫലസംചയവംചനക്രുധാ തവ മൃദ്ഭോജനമൂചുരര്ഭകാഃ ॥2॥
അയി തേ പ്രലയാവധൌ വിഭോ ക്ഷിതിതോയാദിസമസ്തഭക്ഷിണഃ ।
മൃദുപാശനതോ രുജാ ഭവേദിതി ഭീതാ ജനനീ ചുകോപ സാ ॥3॥
അയി ദുര്വിനയാത്മക ത്വയാ കിമു മൃത്സാ ബത വത്സ ഭക്ഷിതാ ।
ഇതി മാതൃഗിരം ചിരം വിഭോ വിതഥാം ത്വം പ്രതിജജ്ഞിഷേ ഹസന് ॥4॥
അയി തേ സകലൈര്വിനിശ്ചിതേ വിമതിശ്ചേദ്വദനം വിദാര്യതാമ് ।
ഇതി മാതൃവിഭര്ത്സിതോ മുഖം വികസത്പദ്മനിഭം വ്യദാരയഃ ॥5॥
അപി മൃല്ലവദര്ശനോത്സുകാം ജനനീം താം ബഹു തര്പയന്നിവ ।
പൃഥിവീം നിഖിലാം ന കേവലം ഭുവനാന്യപ്യഖിലാന്യദീദൃശഃ ॥6॥
കുഹചിദ്വനമംബുധിഃ ക്വചിത് ക്വചിദഭ്രം കുഹചിദ്രസാതലമ് ।
മനുജാ ദനുജാഃ ക്വചിത് സുരാ ദദൃശേ കിം ന തദാ ത്വദാനനേ ॥7॥
കലശാംബുധിശായിനം പുനഃ പരവൈകുംഠപദാധിവാസിനമ് ।
സ്വപുരശ്ച നിജാര്ഭകാത്മകം കതിധാ ത്വാം ന ദദര്ശ സാ മുഖേ ॥8॥
വികസദ്ഭുവനേ മുഖോദരേ നനു ഭൂയോഽപി തഥാവിധാനനഃ ।
അനയാ സ്ഫുടമീക്ഷിതോ ഭവാനനവസ്ഥാം ജഗതാം ബതാതനോത് ॥9॥
ധൃതതത്ത്വധിയം തദാ ക്ഷണം ജനനീം താം പ്രണയേന മോഹയന് ।
സ്തനമംബ ദിശേത്യുപാസജന് ഭഗവന്നദ്ഭുതബാല പാഹി മാമ് ॥10॥