ക്വചിദഥ തപനോപരാഗകാലേ പുരി നിദധത് കൃതവര്മകാമസൂനൂ ।
യദുകുലമഹിലാവൃതഃ സുതീര്ഥം സമുപഗതോഽസി സമംതപംചകാഖ്യമ് ॥1॥
ബഹുതരജനതാഹിതായ തത്ര ത്വമപി പുനന് വിനിമജ്യ തീര്ഥതോയമ് ।
ദ്വിജഗണപരിമുക്തവിത്തരാശിഃ സമമിലഥാഃ കുരുപാംഡവാദിമിത്രൈഃ ॥2॥
തവ ഖലു ദയിതാജനൈഃ സമേതാ ദ്രുപദസുതാ ത്വയി ഗാഢഭക്തിഭാരാ ।
തദുദിതഭവദാഹൃതിപ്രകാരൈഃ അതിമുമുദേ സമമന്യഭാമിനീഭിഃ ॥3॥
തദനു ച ഭഗവന് നിരീക്ഷ്യ ഗോപാനതികുതുകാദുപഗമ്യ മാനയിത്വാ।
ചിരതരവിരഹാതുരാംഗരേഖാഃ പശുപവധൂഃ സരസം ത്വമന്വയാസീഃ ॥4॥
സപദി ച ഭവദീക്ഷണോത്സവേന പ്രമുഷിതമാനഹൃദാം നിതംബിനീനാമ് ।
അതിരസപരിമുക്തകംചുലീകേ പരിചയഹൃദ്യതരേ കുചേ ന്യലൈഷീഃ ॥5॥
രിപുജനകലഹൈഃ പുനഃ പുനര്മേ സമുപഗതൈരിയതീ വിലംബനാഽഭൂത് ।
ഇതി കൃതപരിരംഭണേത്വയി ദ്രാക് അതിവിവശാ ഖലു രാധികാ നിലില്യേ ॥6॥
അപഗതവിരഹവ്യഥാസ്തദാ താ രഹസി വിധായ ദദാഥ തത്ത്വബോധമ് ।
പരമസുഖചിദാത്മകോഽഹമാത്മേത്യുദയതു വഃ സ്ഫുടമേവ ചേതസീതി ॥7॥
സുഖരസപരിമിശ്രിതോ വിയോഗഃ കിമപി പുരാഽഭവദുദ്ധവോപദേശൈഃ ।
സമഭവദമുതഃ പരം തു താസാം പരമസുഖൈക്യമയീ ഭവദ്വിചിംതാ ॥8॥
മുനിവരനിവഹൈസ്തവാഥ പിത്രാ ദുരിതശമായ ശുഭാനി പൃച്ഛ്യമാനൈഃ ।
ത്വയി സതി കിമിദം ശുഭാംതരൈഃ രിത്യുരുഹസിതൈരപി യാജിതസ്തദാഽസൌ ॥9॥
സുമഹതി യജനേ വിതായമാനേ പ്രമുദിതമിത്രജനേ സഹൈവ ഗോപാഃ ।
യദുജനമഹിതാസ്ത്രിമാസമാത്രം ഭവദനുഷംഗരസം പുരേവ ഭേജു ഃ ॥10॥
വ്യപഗമസമയേ സമേത്യ രാധാം ദൃഢമുപഗൂഹ്യ നിരീക്ഷ്യ വീതഖേദാമ് ।
പ്രമുദിതഹൃദയഃ പുരം പ്രയാതഃ പവനപുരേശ്വര പാഹി മാം ഗദേഭ്യഃ ॥11॥